To dzieło uchwyca poruszającą scenę: procesję rannych żołnierzy transportowanych, odsłaniającą szeroki krajobraz nasycony pylistymi tonami. Zasypana kurzem droga, miękkie żółcie terenu i odległe wzgórza tworzą ponure tło dla surowej rzeczywistości, z jaką borykają się postacie. Każda postać w utworze opowiada swoją historię; niemal słyszysz cichy szept rozmów i skrzypienie drewnianych wozów, gdy powoli pokonują ten opustoszały krajobraz. Kompozycja jest zarówno liniowa, jak i immersyjna, przyciągając wzrok wzdłuż drogi, którą przeszła ta smutna karawana.

Użycie ograniczonej palety kolorów, prezentującej miękkie odcienie ziemi, przekazuje poczucie melancholii i zmęczenia, ucieleśniając przeżywane zmagania. Kontrastowe niebo — jasne, ale sugerujące ogrom trudności — podkreśla zarówno wielkość podróży, jak i intymny ból zaangażowanych osób. Otacza cię uczucie empatii, kiedy artysta mistrzowsko przywołuje emocjonalny ciężar tej sceny, czyniąc ją znaczącym odbiciem poświęceń przyjętych w burzliwych czasach.