Het kunstwerk vangt een ontroerende scène: een processie van gewonde soldaten die worden vervoerd, wat een uitgestrekt landschap onthult dat rijk is aan stoffige tonen. De stoffige weg, de zachte gele kleuren van de grond en de verre heuvels creëren een sombere achtergrond voor de harde realiteit waarmee de figuren worden geconfronteerd. Elke karakter in het stuk vertelt een verhaal; je kunt bijna het zachte gefluister van gesprekken en het gekraak van houten wagens horen terwijl ze langzaam door dit verlaten landschap trekken. De compositie is zowel lineair als onderdompelend, en trekt het oog langs het pad dat deze treurige karavaan heeft afgelegd.

Het gebruik van een beperkte kleurenpalet met zachte aardetinten geeft een gevoel van melancholie en vermoeidheid weer, en belichaamt de strijd die is doorstaan. De contrasterende lucht—helder, maar die aanwijzingen geeft naar een breedte van moeilijkheden—dien te benadrukken zowel de grootheid van de reis als de intieme pijn van de betrokken individuen. Een gevoel van empathie omringt je terwijl de kunstenaar meesterlijk het emotionele gewicht van deze scène oproept, waardoor het een belangrijke afspiegeling wordt van de offers die in turbulente tijden zijn gebracht.