Obraz uchwytuje moment prostego, nieskazitelnego życia. Dwóch chłopców, oddanych w słonecznej palecie ciepłych żółci i ochry, jest punktem centralnym. Jeden stoi, zaangażowany w coś niewidocznego, być może krawędź wody lub fakturę skał. Drugi siedzi, zwinięty do wewnątrz, jakby pogrążony w myślach lub delektujący się ciepłem po kąpieli. Pociągnięcia pędzla, choć widoczne, nie dyktują; sugerują, zapraszając widza do wypełnienia luk, do dokończenia narracji. Jestem zafascynowany grą światła, tym, jak kąpie postacie, podkreślając kontury ich ciał i delikatne fałdy krajobrazu.

Kompozycja jest zwodniczo prosta; to ciche studium, pauza w czasie. Podpis artysty, skromne twierdzenie, zakotwicza scenę. Pociągnięcia pędzla wydają się szeptać o życiu przeżytym blisko ziemi, o codzienności stającej się czymś cennym i godnym trwałego przedstawienia. Jest tu czułość, celebracja młodości i czystości tych chwil.