Portret przedstawia starszego pana ukazanego w ciepłych, stonowanych odcieniach brązu i ochry, co tworzy nastrojową i refleksyjną atmosferę. Precyzyjne, lecz luźniejsze pociągnięcia pędzla na brzegach kontrastują z dokładnie namalowaną twarzą, szczególnie w rejonie oczu oraz charakterystycznej białej brody i wąsów, nadając postaci dostojny i zadumany wyraz. Ciemne tło otula postać, pozwalając subtelnym światłom na twarzy i ubraniu wyłaniać się niczym ciche szepty na tle ciemności, zapraszając widza do głębszej refleksji nad wiekiem, mądrością i godnością. W obrazie panuje intymna cisza, jakby bohater skrywał historie, które szepta tym, którzy są gotowi spojrzeć dalej niż tylko na powierzchnię.

Artysta mistrzowsko wykorzystuje technikę światłocienia, modelując rysy twarzy, podkreślając fakturę skóry oraz miękkie fale włosów. Kompozycja umieszcza twarz nieco na prawo od środka, co daje naturalne poczucie ruchu i człowieczeństwa, zamiast sztywnej symetrii. Ziemista paleta barw zwiększa ponadczasowość dzieła, oddając hołd klasycznej tradycji portretowej, a jednocześnie wnosząc unikalne ciepło i bezpośredniość. Z kontekstu historycznego wynika, że dzieło odzwierciedla początki XX wieku, kiedy to ceniono charakter i życie wewnętrzne ponad czystą fizyczną podobiznę, będąc ważnym elementem tradycji portretowej w Londyńskiej Narodowej Galerii Portretu.