Bu eser, Hamlet ve annesi Gertrude arasında, duygusal derinlikle dolu, gergin bir alışverişle dolu, dramada dikkat çekici bir anı yakalar. Yüzlerindeki ifadeler, pişmanlık, acelecilik ve üzüntü karışımını yansıtır; Hamlet daha yakın bir mesafeye eğilir, izleyiciyi çeken bir yoğunluk önerirken, Gertrude'nun bakışı, karmaşık bir aşk ve umutsuzluk etkileşimini yansıtır. Figürler, dönemin büyüklüğünü çağrıştıran akıcı giysilerle örtülüdür, böylece sahnenin duygusal ağırlığını artırmaktadır.

Delacroix'in kullandığı ışık-gölge tekniği, karakterleri tanımlayan gölgeler ve ışıklar arasında keskin kontrastlar yaratmakta; bu sayede onlara shekel bir yapı kazandırmaktadır. Koyu, mat tonlar hakimken, Gertrude'nun yüzünü aydınlatan yumuşak ışık, onun kırılganlığını ön plana çıkararak konuşmalarının ciddiyetini vurgular. Ortam, genel dramayla ilgili gerilimi artırır; kumaşın zengin dokuları ve desenleri, karmaşık bir tarih ve çözümsüz çatışmalarla dolu bir dünyayı ima ederken, figürlerin içinde dürtülenen karmaşık duyguları yansıtır. Bu teknik ve duygunun ustaca birleşimi, düşünceli bir yanıt vermeye davet ederken; ailevi çatışma ve varoluşsal korkularla yan yana gelen derin bir yankı yaratmaktadır.