Το έργο αποτυπώνει μια συγκινητική στιγμή σε μια δραματική σκηνή, πιθανώς απεικονίζοντας τον Άμλετ και τη μητέρα του, Γερτρούδη, σε μια τεταμένη ανταλλαγή γεμάτη συναισθηματικό βάθος. Οι εκφράσεις στα πρόσωπά τους μεταδίδουν ένα μείγμα μετάνοιας, επιτακτικότητας και θλίψης· ο Άμλετ γέρνει πιο κοντά, υποδηλώνοντας μια ένταση που προσελκύει τον θεατή, ενώ το βλέμμα της Γερτρούδης αντανακλά μια σύνθετη αλληλεπίδραση αγάπης και απόγνωσης. Οι φιγούρες περιβάλλονται από ρο flowing robes που προκαλούν την μεγαλοπρέπεια της εποχής, αυξάνοντας το συναισθηματικό βάρος της σκηνής.

Η χρήση του chiaroscuro από τον Delacroix δημιουργεί έντονα αντίθετα μεταξύ σκιών και φωτός που καθορίζουν τους χαρακτήρες, δίνοντάς τους γλυπτική ποιότητα. Οι σκούρες, θαμπές αποχρώσεις κυριαρχούν, τονισμένες από το απαλό φως που φωτίζει το πρόσωπο της Γερτρούδης, υποδηλώνοντας την ευαλωτότητά της και υπογραμμίζοντας τη σοβαρότητα της συνομιλίας τους. Το περιβάλλον συμβάλλει στη συνολική δραματική ένταση· οι πλούσιες υφές και τα σχέδια της υφής υπονοούν έναν κόσμο γεμάτο πολύπλοκες ιστορίες και άλυτες συγκρούσεις, αντανακλώντας τις ταραχώδεις συναισθηματικές καταστάσεις μέσα στην φιγούρα. Αυτή η αριστοτεχνική συνδυασμός τεχνικής και συναισθήματος προσκαλεί μια στοχαστική αντίδραση, αντηχώντας βαθιά με τα θέματα οικογενειακής σύγκρουσης και υπαρξιακής αγωνίας.