Resim bizim önümüzde, aşk ve adanmışlığın sırlarını fısıldayan yumuşak bir parıltıyla aydınlatılan, şefkatli ve whimsikal bir sahne olarak açılır. Ön planda bir çift kollarında sarmaş dolaş, vücutları neredeyse bir bütün olarak birleşiyor—romantik bir birliğin somutlaşmış hali. Resmi bir kıyafet giymiş olan adam, büyük bir kağıdı tutuyor—belki bir aşk mektubu veya duygularını bağlayan şiirler. Kadının elinin nazik teması, bizi bu samimiyete katılmaya davet ediyor; akışkan beyaz elbisesi bulut gibi yayılıyor ve eserin hayali atmosferine katkıda bulunuyor. Bu sahneye bakarken, sevgi ve büyülenme duygusuyla doluyorum, sanki zamanı dondurmuş bir anın içine davetsiz bir misafir gibi çekilmişim. Çiftin sıcaklığında sarhoş olmuş durumdayım.

Onların arkasında ise, diğer figürler—çocuklar gizlice gölgelerden bakarak bu samimi aşk deklarasyonuna tanıklık ediyorlar. Varoluşları, ilahi bir onayı çağrıştıran, eterik ve yumuşak bir hava taşıyor; sanki gökler bu yeryüzündeki bağı kutluyor. Sanatçı, sıcak okerler ve soft kahverengiler ile hakim olan zengin bir renk paleti kullanıyor; bu tonlar, akıcı bir şekilde karışarak izleyicide bir derinlik ve huzur hissi uyandırıyor. Sanki güneşin yanıp söndüğü gizli bir açıklık gibi hissettiriyor, oradayken sıradan dünya kayboluyor. Fragonard, fırçasıyla bize aşkı inanmaya davet ediyormuş gibi; bu hafif karmaşanın içinde onun güzelliğinden keyif almamız için çağrıda bulunuyor.