Η ζωγραφιά εκτυλίσσεται μπροστά μας ως μια τρυφερή και αλλόκοτη σκηνή, φωτισμένη από μια απαλή λάμψη που φαίνεται να ψιθυρίζει μυστικά αγάπης και αφοσίωσης. Στο προσκήνιο, βλέπουμε ένα ζευγάρι μαγεμένο σε μια αγκαλιά, τα σώματά τους σχεδόν συγχωνεύονται σε ένα—μια ενσάρκωση της ρομαντικής ενότητας. Ο άντρας, ντυμένος με επίσημο ρούχο, κρατάει ένα μεγάλο φύλλο—ίσως μια ερωτική επιστολή ή ποιητικές στροφές—που φαίνεται να συνδέει την τρυφερότητά τους. Η λεπτή αφή του χεριού της γυναίκας μας προσκαλεί να συμμετάσχουμε στην οικειότητα αυτή· το ρέον λευκό φόρεμά της φέρνει στο νου τα σύννεφα, προσθέτοντας στην ονειρική ατμόσφαιρα του έργου. Καθώς παρατηρώ αυτή τη σκηνή, νιώθω ένα συντριπτικό αίσθημα χαράς και μαγείας, λες και είμαι ένας εισβολέας σ' ένα μόνιμα παγωμένο χρονικό διάστημα, τυλιγμένος στη ζεστασιά αυτού του ζευγαριού.

Πίσω τους, άλλες φιγούρες—θέματα—κοιτάζουν παιχνιδιάρικα από τη σκιά, παρακολουθώντας την ειλικρινή αυτή δήλωση αγάπης. Η παρουσία τους, εθανή και ήπια, προοιωνίζει μια θεϊκή έγκριση αυτής της ένωσης, σαν να γιορτάζουν οι ίδιοι οι ουρανοί τον δεσμό που σχηματίζεται. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια πλούσια παλέτα χρωμάτων, κυρίαρχη από ζεστούς κίτρινους τόνους και απαλά καφέ, αυτές οι αποχρώσεις αναμειγνύονται άψογα, δημιουργώντας μια αίσθηση βάθους και ηρεμίας που προσελκύει τον θεατή. Φαίνεται λοιπόν σαν μια μυστική ανοιξιάτικη πηγή φωτισμένη από έναν τρεμόπαιγμα του ήλιου, μια κρυφή γωνιά όπου ο βίος συρρικνώνεται. Είναι σαν ο Fragonard, μέσα από το πινέλο του, να καλεί εμάς να πιστεύουμε στην αγάπη, να απολαύσουμε την ομορφιά της μέσα στον ήπιο χαμό της ζωής.