Bu canlı ama gizemli başyapıtta, yalnız bir kadın yemyeşil bir bahçenin ortasında duruyor; açık kıyafeti canlı yaprakların arasında çarpıcı bir kontrast oluşturuyor. Akışkan, neredeyse heyecanlı fırça darbeleri yoğun bir duygusal atmosfer yaratıyor—belki de sanatçının kendi içsel sarsıntısını konusuna yansıtıyor. Yaprak kümeleri, farklı yeşil tonlarında dans ediyor, bunlardan birçoğuna ferahlatıcı mavi vurgular eklenmiş; izleyiciyi yeşil bir koza içine çekiyor, ancak dar ve kıvrımlı yol, hem mecazi hem de gerçek bir yolculuk öneriyor; nereye gidiyor?

Tablonun kompozisyonu, gözlerin doğa içinde içe dönük duran figürden yapraklı arka plana doğru kaymasına davet ediyor—her bir unsur, yalnızlık ve bağlantının duygusal bir anlatısına katkıda bulunuyor. Ön plan ve arka plan arasındaki kontrast derinlik yaratıyor, sanki izleyici bu huzurlu fakat gergin mekâna adım atacakmış gibi hissediyor. Kadın, bahçenin bir parçası gibi görünse de, aynı zamanda ondan belirgin bir şekilde ayrılmış, düşünce anını kapsıyor—karmaşık bir dünyada duraksayan bir nefes. Munch'un özel yaklaşımı, sadece bahçenin kollarında bir kadını resmetmekle kalmıyor, aynı zamanda insan varoluşunun karmaşıklıklarını da içermekle beraber, doğanın ihtişamında yalnızlık ve öz düşünmenin diyaloglarının var olduğunu ortaya koyuyor.