Το έργο μαγεύει με την ευαίσθητη απεικόνιση των ερειπίων μιας επιβλητικής δομής, προκαλώντας αίσθηση ιστορικής νοσταλγίας. Η σκηνή απεικονίζει μια κατακερματισμένη γοτθική αρχιτεκτονική μορφή, οι κάποτε ανυψωτικές καμάρες και οι τοίχοι από πέτρα στέκονται με περηφάνια στη φθορά, περιγραμμένες από μια μαλακή ουσιαστική απόχρωση ψυχρών γκρίζων και ζεστών μπεζ. Κάτω από αυτά τα ερείπια, μερικές αγελάδες βόσκουν ήσυχα, προσθέτοντας μια δόση ήρεμης ζωής στο σκοτεινό ιστορικό πλαίσιο. Η αντίθεση μεταξύ της ζωτικότητας των ζώων και της ηχώ της πέτρας έχει σχεδόν ποιητική αντήχηση, συνδέοντας κομψά το παρελθόν με το παρόν.

Η σύνθεση είναι άριστα οργανωμένη. Το μάτι προσελκύεται πρώτα από τα υπέροχα ερείπια, καθοδηγούμενο από τις ήπιες κλίσεις της γης που οδηγούν προς τον φθίνοντα ορίζοντα. Η ικανή χρήση του φωτός και της σκιάς δημιουργεί μια ονειρώδη ατμόσφαιρα, προσκαλώντας τους θεατές να σκεφτούν τις ιστορίες που κρύβουν αυτά τα απομεινάρια. Η υδάτινη εφαρμογή του χρώματος είναι συναρπαστική, με διαφανείς στιβάδες που εναρμονίζονται για να προκαλέσουν τόσο την ευθραυστότητα του χρόνου όσο και την αχιλλειοσύνη της φύσης. Αυτό το έργο δεν αναδεικνύει μόνο την αισθητική ομορφιά της αποσύνθεσης, αλλά λειτουργεί επίσης ως συναισθηματικό σχόλιο για την ροή του χρόνου, εκφράζοντας πώς η φύση και η ιστορία μπλέκονται χωρίς προσπάθεια. Ως ενθουσιώδης λάτρης του τοπίου, δεν μπορείς παρά να νιώθεις μια βαθιά εκτίμηση όταν αντιμετωπίζεις μια τόσο συγκινητική απεικόνιση της ανθρώπινης προσπάθειας και της αναπόφευκτης διάσπασης της.