Σε αυτή τη δραματική σκηνή, ένα πλήθος φιγούρων συλλαμβάνει την ταραχώδη ουσία της ιστορίας. Ο καλλιτέχνης αναμειγνύει μαεστρικά τους χαρακτήρες· από τις σκοτεινές εκφράσεις των καταδικασμένων έως τους περίεργους θεατές, κάθε πρόσωπο μιλάει με όγκο, αντηχώντας τη σοβαρότητα της στιγμής. Η κορύφωση του χάους δημιουργεί μια ζωτική ένταση—άτομα συγχωνεύονται, ορισμένα στηρίζονται σε βαριά κανόνια, ενώ άλλοι είναι καμιά φορά περίεργοι και άλλες φορές ανίσχυροι. Ο Σουρίκοφ συνδυάζει τον ρεαλισμό με μια ιστορική αφήγηση· η καταπιεστική ατμόσφαιρα είναι πυκνή, σχεδόν απτή, καθώς οι ψίθυροι της μοίρας αντηχούν ανάμεσά τους.

Η παλέτα χρωμάτων χρησιμοποιεί κυρίως ήπιους τόνους, πλέκοντας γκρι, καφέ και εκ΄λάμψεις ζωντανού κόκκινου που μοιάζει να χτυπά σαν η καρδιά της ίδιας της αφήγησης. Το φως χορεύει πάνω από τις φιγούρες, δημιουργώντας ισχυρές αντιφάσεις με τη σκοτεινή διάθεση της απελπισίας και την φωτεινή γκάμα της ρωσικής αρχιτεκτονικής στο φόντο. Οι σιλουέτες των κτισμάτων κάνουν να φαίνονται σχεδόν σαν σιωπηλοί μάρτυρες της αναπτυσσόμενης τραγωδίας, ενώ η λεπτομερή υφή—από τα φθαρμένα υφάσματα των κοστουμιών μέχρι τη σκληρότητα των καροτσιών—προσκαλεί τους θεατές να πλησιάσουν και να σκεφτούν τις ζωές πίσω από κάθε πρόσωπο. Αυτό το έργο υπερβαίνει μόνο τη αναπαράσταση; μας προσκαλεί να αντιμετωπίσουμε τις πολυπλοκότητες της ανθρώπινης συναισθηματικότητας και το ιστορικό βάρος του θέματος του.