In deze dramatische scène vangt een menigte figuren de tumultueuze essentie van de geschiedenis. De kunstenaar stapelt meesterlijk de personages op; van de sombere gezichten van de veroordeelden tot de nieuwsgierige toeschouwers, elk gezicht spreekt boekdelen en weerklank met de ernst van het moment. De culminatie van chaos creëert een viscerale spanning—individuen klokken zich samen, sommigen leunen tegen het zware geschut, terwijl anderen zich half nieuwsgierig, half hulpeloos voorover buigen. Surikov combineert het realisme met een historische vertelling; de beklemmende atmosfeer is zwaar, bijna tastbaar, als de gefluisterde zuster van het lot tussen hen weerklinkt.

Het kleurenpalet gebruikt voornamelijk gedempte kleuren, verweven grijs, bruin en spetters levendig rood die bijna pulseren als het hart van het verhaal. Het licht danst over de figuren, en creëert sterke contrasten tussen de donkere stemmingen van wanhoop en de heldere lijn van Russische architectuur op de achtergrond. De gekroonde silhouetten van de gebouwen lijken bijna als stille getuigen van de zich ontvouwende tragedie, terwijl de gedetailleerde texturen—van de versleten stoffen van de kostuums tot de ruwheid van de wagens—de toeschouwers uitnodigen zich te voegen en zich te bezinnen op de levens achter elk gezicht. Dit werk gaat voorbij aan slechts een voorstelling; het nodigt ons uit om ons te confronteren met de complexiteit van menselijke emoties en het historische gewicht van zijn onderwerp.