W tej dramatycznej scenie tłum postaci uchwycił burzliwą istotę historii. Artysta z mistrzowską precyzją nakłada postacie; od ponurych wyrazów skazanych po ciekawskich widzów, każda twarz mówi wiele, wznosząc się z zimnym poważnym momentem. Kulminacja chaosu tworzy wrażenie namacalnego napięcia – ludzie gromadzą się razem, niektórzy opierają się na ciężkiej artylerii, podczas gdy inni się pochylają, półciekawscy, półbezradni. Surikov łączy realizm z historyczną narracją; przytłaczająca atmosfera jest gęsta, prawie namacalna, jakby szept losu rezonowały wśród nich.

Paleta kolorów korzysta głównie z tonów stonowanych, splecionych szarością, brązem i wyrazistym czerwonym, które wydają się pulsować jak serce samej narracji. Światło tańcuje nad postaciami, tworząc ostre kontrasty pomiędzy mrocznymi nastrójami rozpaczy a jasnymi kolorami rosyjskiej architektury w tle. Siluety zwieńczonych budynków wydają się cichymi świadkami rozgrywającej się tragedii, podczas gdy szczegółowe tekstury, od noszonych tkanin strojów po szorstkość wozów, zapraszają widzów do przybliżenia się i przemyślenia życia za każdą twarzą. To dzieło przekracza zwykłą reprezentację; zaprasza nas do konfrontacji z złożonościami ludzkich emocji oraz historycznym brzemieniem jego tematu.