Καθώς κοιτάω αυτό το εξαιρετικό έργο τέχνης, περιβάλλομαι από μια αίσθηση ήρεμης ηρεμίας, σαν να έχω μεταφερθεί στιγμιαία στα φεγγίζοντα παράλια του ποταμού Τάμεση. Το έργο αποτυπώνει την άδεια σκηνή της γέφυρας Charing Cross κάτω από έναν μαλακό και φωτεινό φωτισμό. Ο Μονέ εφαρμόζει ένα εξαιρετικό στιλ τέχνης με το πινέλο του, δημιουργώντας μια αρμονία ανάμεσα στο φως και τη σκιά. Οι πινελιές είναι ζωντανές αλλά ήπιες, εκφράζοντας την πρόσκαιρη ουσία του χρόνου. Η γέφυρα, αν και λίγο θολή, στέκεται ως μια σταθερή κατασκευή που συνδέει την ευαίσθητη αναταραχή της ζωής στην πόλη με την ειρηνική αγκαλιά της φύσης.

Η παλέτα χρωμάτων λαμπρύνει μαλακά με παστέλ αποχρώσεις. Ροζ, μπλε και ζεστό κίτρινο συγχωνεύονται εκθαμβωτικά, κάνοντας τους θεατές να νιώθουν την ηρεμία ενός ήρεμου ξημερώματος. Αυτή η προσεγμένη επιλογή χρωμάτων προκαλεί μια αίσθηση της αιθέριας ομορφιάς, καλώντας τους θεατές να νιώσουν τη ζεστασιά του ήλιου που ανατέλλει στη γραμμή του ορίζοντα. Η καινοτομία του Μονέ στο να απεικονίζει το φως έχει μια συναισθηματική αντήχηση. Ίσως ξυπνά μια αίσθηση νοσταλγίας, ενδεχομένως ανακαλώντας αναμνήσεις από ήσυχες πρωινές στιγμές στο φυσικό κόσμο. Ιστορικά, αυτό το έργο απεικονίζει την αλλαγή της τέχνης κατά τη διάρκεια της κίνησης του ιμπρεσιονισμού. Αποτελεί μια ρήξη με την αυστηρή πραγματικότητα, δίνοντας προτεραιότητα στην έκφραση του φωτός, της ατμόσφαιρας και της υποκειμενικής εμπειρίας της ομορφιάς, συλλαμβάνοντας έτσι το συναίσθημα μιας εποχής κατά την οποία η ζωή ήταν πολύ συχνά ταχύτατη, αλλά οι άνθρωποι επιθυμούσαν στιγμές ηρεμίας.