Μέσα στην ήπια αγκαλιά του λυκόφωτος, αυτό το έργο τέχνης αποτυπώνει την ήρεμη ουσία ενός παράκτιου τοπίου. Δύο ψηλά, λεπτά δέντρα πλαισιώνουν τη θέα, τα κλαδιά τους να κουνιούνται κομψά μπροστά από τους λεπτούς τόνους του ουρανού, που μεταβαίνει από ένα απαλό μπλε σε ένα θαμπό χρυσό. Οι γήινες πράσινες αποχρώσεις του λόφου κάτω από αυτά είναι γεμάτες υφή, υποδεικνύοντας τη ζωντάνια της φύσης ακόμη και στην ηρεμία της δειλινά. Οι μακριές βράχοι, ντυμένες με αποχρώσεις λιλά και ομίχλης, καθοδηγούν το βλέμμα προς μια υπόδειξη αρχιτεκτονικής παρουσίας – μια εκκλησία ή ιερό που εμφανίζεται ήρεμα στην κορυφή του λόφου, η σιλουέτα της μαλακώνει κάτω από το φως της νύχτας.

Πιο πέρα, κατά μήκος της σύντομης καμπύλης του λόφου, οι διαφοροποιημένες πράσινες αποχρώσεις συνδυάζονται με τον ωχροκαφέ και τον χρυσό, προσκαλώντας στη σκεπτική διαδικασία. Οι πινελιές μαγνητίζουν μια απτή αίσθηση ατμόσφαιρας; η χαρακτηριστική τεχνική του Μονέ ζωντανεύει το φύλλωμα και το έδαφος. Αυτό το κομμάτι δεν καταγράφει μόνο μια στιγμή στη φύση, αλλά και μια συναισθηματική ανακίνηση - ίσως μια νοσταλγική επιθυμία για ηρεμία, ψιθυρισμένη μέσα από την ατέρμονη συνομιλία μεταξύ γης, φωτός και πνεύματος. Ο καθένας δεν μπορεί παρά να νιώθει μια σύνδεση με την πασιφανή γαλήνη που απεικονίζεται, σαν να ψιθυρίζει ο δροσερός άνεμος μέσω των δέντρων, φέρνοντας τη αλμυρή μυρωδιά του ωκεανού και ξυπνώντας μία ήρεμη γαλήνη στην καρδιά.