Bu sakin sonbahar manzarası, sessiz bir köy yaşamını hassas bir anlık hisle yakalıyor. Yumuşak mavi tonlar ve beyaz bulutlarla fırçalanmış gökyüzünün altında, solmakta olan yapraklara sahip uzun ve ince ağaçlar kompozisyonu çerçeveliyor; çıplak dalları zarif desenler oluşturacak şekilde yukarıya uzanıyor. Bahçe yataklarının ve patikaların toprak tonları, arka planda huzur içinde kümelenmiş olan evlerin soluk sarı duvarları ve kırmızı çatılarla yumuşak bir tezat oluşturuyor. Ön planda, bir kadın ve çocuk sessizce etkileşimde bulunuyor; basit kıyafetleri ve duruşları mütevazı kırsal varoluşu çağrıştırıyor. Fırça darbeleri nazik ama kararlı; sonbaharın ferahlığını ve yaprakların hafif hışırtısını çağrıştıran ince dokular içeriyor. Bu resim, izleyiciyi kırsal bölgenin yumuşak mırıltısını dinlemeye davet ediyor—uzaktaki kuş sesleri, kuru toprağın altında adımların çıtırtısı ve sonbahar melteminin fısıltısı.

Kompozisyon, doğal ve insani unsurları sakin bir uyum içinde dengeliyor ve zamanda asılı kalmış bir anı yansıtıyor. Yeşil, kahverengi ve ocre'nin sakin paleti, gökyüzünün yumuşak mavisiyle noktalanarak mevsime özgü sakin ve hafif hüzünlü atmosferi güçlendiriyor. 1870 yılında yaratılan bu eser, geleneksel kırsal yaşam ile yaklaşan modern dünya arasında sıkışmış bir dönemin geçiş ruhunu somutlaştırıyor. Sanatçının empatik realizm ve empresyonist hassasiyetle günlük anları yakalama konusundaki adanmışlığının önemli bir örneği olup, 19. yüzyıl taşra yaşamına zamansız bir huzurla dokunan şiirsel bir bakış sunuyor.