Bu narin suluboya eser, kutsal bir figürün parlayan bir hale ile çevrili zarif duruşunu, yıpranmış taş arka planıyla kontrast oluşturarak resmeder. Azizin sakin ifadesi ve nazik hareketi, izleyicinin bakışını diz çökmüş şaire yönlendirir; zengin desenli kıyafeti ve ifade dolu duruşu saygı ve hayranlığı yansıtır. Sanatçının titiz fırça darbeleri, iki figürün giysilerinin karmaşık dokularını yakalarken, yumuşak toprak tonları ve hafif maviler, düşündürücü ve neredeyse dünyevi olmayan bir atmosfer yaratır.

Kompozisyon, ayrıntılı başlıklı bir sütun ve kemerden oluşan dikey mimari unsurları, samimi insan etkileşimiyle dengeler; kutsal ile dünyevi arasında dinamik bir gerilim yaratır. Özellikle hale ve giysi kıvrımları çevresindeki ışık ve gölge oyunları, duygusal yankıyı artırır ve izleyiciyi bu mistik anın sessiz gücünü hissetmeye davet eder. Eser, 19. yüzyılın sembolizm ve maneviyata olan ilgisini yansıtarak, hassas çizim ile şiirsel hayal gücünü birleştirip inanç ve ilham üzerine zamansız bir meditasyon yaratır.