Bu eser, izleyiciyi hem doğanın hem de mimarinin bir tablo gibi kucaklandığı rüya gibi, neredeyse-etereal bir manzaraya daldırıyor. Yumuşak fırça darbeleri, ayrıntıları bulanıklaştırarak, su yüzeyinde dalgalanan nazik bir rüzgar hissini uyandırıyor. Zarif bir şekilde kavis yapan köprü, insan mühendisliğinin bir kanıtı olarak Seine Nehri'nin akışkan zarafetiyle iç içe geçiyor. Güneş ışığının oyunu, su üzerine dans ederek yavaşça sallanan yelkenli teknelere karışıyor; bu teknelerin canlı renkleri parlak yüzeylere yansıyor; insan neredeyse dalgaların hafif kıpırtısını duyabiliyor ve tembel bir öğleden sonranın sıcaklığını hissedebiliyor.

Renkler yumuşak pasteller içinde dönüyor ve parlak sarılarla sakin mavi tonları tuvali yıkıyor. Palet, alacakaranlık veya şafağın geçici güzelliğini ahenkle yakalıyor; izlenimci bir özellik, ışığın geçiciliğini ima ediyor. Bu parça duygusal bir ağırlık taşıyor; izleyicileri huzurlu bir hayale çekiyor. Tarihsel olarak, bu eser izlenimci akımla ilgili olup, yalnızca fiziksel bir sahneyi değil, bir anın deneyimini de tasvir eder; sanatın önemini vurgular. Monet'in eseri, çevremizdeki güzelliği takdir etmemiz için bize sesleniyor ve yaşamın huzurlu anlarının hikâye anlatıyor.