Bu büyüleyici parçada, sakin bir manzara önümüzde ortaya çıkıyor; Seine Nehri'nin nazik kıvrımları yoğun kamışlarla süslenmiş, Monet'in gözünden doğanın güzelliklerini sunuyor. Tuval ritmik fırça darbeleriyle dolu; her biri flora'nın yumuşak varlığını fısıldıyor. Kamışlar kompozisyon boyunca uyum içinde durarak nazikçe sallanıyorlar; bir rüzgarın hem havayı hem de ruhu hareketlendirdiği hissini veriyorlar; neredeyse yaprakların birbirine hafifçe sürtündüğünü duyabiliyorsunuz. Soluk palet, altın sarısı ve yumuşak yeşillerle hâkim, bulanık arka planla bir araya gelerek düşünsel ve geçici bir atmosfer yaratıyor— sonsuza dek yakalanmış bir an.

Kompozisyonun kendisi bizi bu ideal sahneye çekiyor; zengin yeşillik kanalı çerçeveleyerek nazikçe gözlerimizi ufka yönlendiriyor. Işığın kullanımı— maksatlı olarak dağıtılmış ve zarif— çevreye yumuşak bir parıltı kattığı için; manzaranın sıcaklıkta ve huzurda banyo yapmasını sağlıyor. Sanki bir nehrin kıyısındaki sessiz bir sabaha adım atıyormuşuz gibi, zaman yavaşlıyor ve doğa her köşeye yaşam üflüyor. Bu eser Monet'in renk ve form üzerindeki ustalığını yansıtmanın yanı sıra; manzara yoluyla duygular uyandırmadaki derin yeteneğini de gösteriyor; bizi dünyanın içine davet ediyor, burada doğanın spontane güzelliğine tanıklık edebiliyoruz ve düşüncelerimizde kayboluyoruz.