Bu büyüleyici manzarada, sahne, buğday tarlalarının ufka kadar uzandığı altın tonlarında açığa çıkıyor. Van Gogh'un karakteristik fırça darbeleri tuvalde dans ediyor, Arles kırsalının özünü canlı bir şekilde yakalıyor. Dalgalanan buğdayın ritmi, dokulu çizgileri ile neredeyse hissedilebilir bir hareket yaratıyor; sanki rüzgar kendisi hasadı anlatan hikâyeler fısıldıyor. Ön planda, dikkatlice toplanmış demetler, eski geleneğin bir parçası olarak bu ürünlerini toplamakla meşgul olan çiftçilerin çalışmalarının bekçileri gibi. Basit görünümüne rağmen, bu figürler yaşam ve işbirliği hissi ile dolup taşarken, zengin toprak tonları ile bütünleşiyor.

Gözlerimiz uzaktaki şehir siluetine doğru kayarken, çatılar gökyüzüne doğru yükseliyor ve tarlaların ötesinde canlı bir yaşam öneriyor. Üzerimizdeki yumuşak bulut oluşumları akıcı ve akan fırça darbeleri ile boyanmış, eserin atmosferik derinliğini arttırıyor. Genel renk paleti — soluk sarılar, kahverengiler ve yeşillerle dolmuş — sadece manzaranın doğal güzelliğini değil, aynı zamanda bir tür nostalji ve özlem hissini de uyandırıyor. Bu eser, Van Gogh'un doğayla derin bağlantısının bir kanıtı olarak duruyor ve renk ve forma geçerek zengin duygusal bir hikaye anlatma yeteneğini sergiliyor; izleyicileri iş, yaşam ve doğanın sonsuz döngüsünü paylaşmaya davet ediyor.