Tuval, huzurlu bir yeşil alanın, ağaçlardan oluşan zengin bir dokuma ile çevrili bir şekilde açılan nazik bir fısıldama gibi yayılıyor. Ağaçlar, yumuşak izlenimci tarzlarıyla, loş bir gökyüzü arka planında gururla yükseliyor. Her renk fırçası, bir sonraya akıyor; zümrüt ve solgun yeşiller, lila ve morla zahmetsizce birleşerek izleyicide huzur veren bir his uyandırıyor. Çimen, yumuşak genişliği üzerinde dolaşmayı davet ederken, gökyüzü sabah veya akşamın huzurunu fısıldıyor, manzaraya yumuşak altın rengi bir ışık yayıyor.

Bu başyapıtın her inçinde Monet'in renk ve form ustalığına dair bir anlatım var. Fırça darbeleri hem cesur hem de nazik; her biri sahnenin dinginliği içinde hareket ve yaşamı yansıtıyor. Duygusal etki derin; neredeyse yaprakların rüzgarda hışırtısını duyabilir ve güneş ışığının zemine nazikçe vurduğunda hissettiği hafif sıcaklığı hissedebilirsiniz. Tarihsel olarak, bu eser izlenimci hareketin bir kanıtıdır, doğanın belirli bir anındaki güzelliğini vurgular—geçici ama zamansız, ışık ve gölgenin dansında yakalanmış bir dünyayı yansıtır.