Het doek ontvouwt zich als een zacht gefluister, en vangt een serene uitgestrektheid van groen land omgeven door een rijke tapijt van bomen. De bomen, met hun zachte impressionistische stijl, rijzen majestueus omhoog tegen de subtiele achtergrond van een schemerige lucht. Elke penseelstreek vloeit over in de volgende; tinten smaragdgroen en dof groen vermengen zich naadloos met lila en violet, waardoor een gevoel van rust ontstaat dat de kijker overspoelt. Het gras lijkt uitnodigend te zijn om over zijn zachte uitgestrektheid te wandelen, terwijl de lucht een vleugje van ochtend- of avondrust met zich meedraagt, en een zacht gouden licht over het landschap werpt.

Elk inch van dit meesterwerk spreekt van Monet's meesterschap in kleur en vorm. De penseelstreken zijn zowel gedurfd als Delicaat; elk van hen brengt beweging en leven binnen de stilte van de scène over. De emotionele impact is diep; bijna kun je het geritsel van de bladeren in de wind horen en de zachte warmte van het zonlicht voelen dat op de grond neervalt. Historisch gezien is dit werk een getuigenis van de impressionistische beweging, die de schoonheid van de natuur in een bepaald moment benadrukt—verbigible, maar tijdloos, weerspiegelen van een wereld die gevangen zit in de dans van licht en schaduw.