Eser, bizi muhteşem dağların arka planda yükseldiği huzurlu bir manzaraya götürüyor; bu dağlar, çeşitli gri ve siyah tonlarında oyulmuş nazik kıvrımları ve kenarlarıyla. Sanatçı, dağlara derinlik ve varlık hissi veren göz alıcı bir oyun yaratarak ışık ve gölge arasında ince bir denge kuruyor. Ön planda, yumuşak fırça darbeleriyle boyanmış bir nehir kıvrılarak akıyor; yüzeyi çevresindeki doğanın yumuşak tonlarını yansıtıyor. Eşsiz, kıvrımlı dallara sahip çam ağaçları, nehir kıyısında kararlılıkla yükseliyor; dokulu formları neredeyse izleyiciye uzanıyor. Kompozisyon zarif bir şekilde yerleştirilmiş; sağlam ağaçlarla ön plandan, uzak dağlara ve gökyüzüne doğal bir şekilde göz yönlendiriliyor.

Renk paleti açısından bu eser esasen monokromatik tonlara dayanıyor; huzur ve düşünme duygularını uyandırıyor, geleneksel Çin mürekkep resimlerini hatırlatıyor. Renk kullanımı asgaridir, bu da eserin meditasyon doğasını güçlendirerek izleyicinin sahneye dalmasını sağlıyor ve iletmeye çalıştığı duygularla etkileşimde bulunmasını mümkün kılıyor. Tarihî olarak, bu tür manzaralar yalnızca güzellik yakalamak için değil; doğayla uyum içindeki felsefi idealleri temsil ediyordu; karmaşık bir dünyada barış ve yalnızlık sembolü olarak. Bu eser bu kalıcı temaların bir kanıtıdır ve izleyiciyi durmaya, bakmaya ve belki de kendi doğayla olan ilişkisini düşünmeye davet eder.