Το έργο μεταφέρει εμάς σε ένα ήσυχο τοπίο όπου επιβλητικά βουνά υψώνονται στο φόντο, οι απαλά καμπύλες και οι ακμές τους είναι χαραγμένες σε διάφορες αποχρώσεις του γκρι και του μαύρου. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια λεπτή ισορροπία μεταξύ φωτός και σκιάς, δημιουργώντας ένα εκπληκτικό παιχνίδι αντιθέσεων που προσδίδει στα βουνά μια αίσθηση βάθους και παρουσίας. Ένας ποταμός, ζωγραφισμένος με ήπιες πινελιές, διαρρέει στο προσκήνιο, η επιφάνειά του αντικατροπτίζει τους αχνούς τόνους της γύρω φύσης. Πεύκα, με τους μοναδικούς και σπειροειδείς κλάδους τους, στέκονται σταθερά κατά μήκος της όχθης του ποταμού, οι υφασμένες μορφές τους σχεδόν φτάνουν προς τον θεατή. Η σύνθεση είναι όμορφα διαμορφωμένη, καθοδηγώντας το βλέμμα φυσικά από το προσκήνιο, με τα γερά δέντρα, προς τα μακρινά βουνά και τον ουρανό.

Όσον αφορά την χρωματική παλέτα, το έργο αυτό βασίζεται κυρίως σε μονοχρωματικές αποχρώσεις, προξενούντας συναισθήματα ηρεμίας και στοχασμού, που θυμίζουν τις παραδοσιακές κινεζικές πινελιές με μελάνι. Η ελάχιστη χρήση του χρώματος ενισχύει τη διαλογιστική φύση του έργου, επιτρέποντας στον θεατή να βυθίζεται στη σκηνή ενώ αλληλεπιδρά με τις συναισθηματικές ροές που μεταδίδει. Ιστορικά, αυτά τα τοπία δεν προορίζονταν μόνο να συλλάβουν την ομορφιά˙ εκπροσωπούσαν τις φιλοσοφικές ιδέες της αρμονίας με τη φύση, συμβολίζοντας την ειρήνη και την μοναξιά σε έναν χαοτικό κόσμο. Αυτό το έργο είναι απόδειξη αυτών των διαρκών θεμάτων, προσκαλώντας τον κόσμο να σταματήσει, να κοιτάξει και ίσως να σκεφτεί τη δική του σχέση με τη φύση.