Bu resim, yaşam dolu büyüleyici bir manzara sergiliyor. Yumuşak tonlar, zahmetsizce harmanlanıyor; lavanta, yeşil ve hafif turuncu dokunuşlar, tuval üzerinde dans edercesine hareket ediyor ve hafif zambak çiçeklerini çağrıştırıyor. Kompozisyon hem geniş hem de samimi bir his veriyor, izleyiciyi yaklaşmaya ve gizli bir bahçede kaybolmaya davet ediyormuş gibi. Çiçeklerin tanımlayıcı şekilleri kesin bir tanınmadan kaçabilir; ancak onların özleri, doğanın geçici güzelliğini canlı bir şekilde aktarıyor. Her fırça darbesi zamana sıkışmış bir anı anlatırken; hareketler akıcı, hafif bir rüzgarın yapraklar ve taç yapraklarını salladığı hissini veriyor. Minimal arka plan zahmetsizce süzülerek, ön plandaki zengin çiçekleri vurguluyor ve neredeyse ruhsal bir atmosfer yaratıyor.

Burada bir duygusal ağırlık var, derin bir nefes alıp hayatın sunduğu nazik, geçici güzelliği takdir etmeye davet var. Bu eser, 19. yüzyılda, İzlenimciliğin geliştiği bir dönemde köklerini buluyor; sanat, biçimsel olanın yerine ışık ve renk etkileşimlerini kutluyordu. Monet'in tekniği, hızlı fırça darbeleri ve canlı renk kombinasyonlarıyla, anlık bir his ve doğallık sağlıyor— sanki zengin yaprakların arasından geçen güneş ışığının etkilerini izliyormuşuz gibi. Bu, doğal dünyanın geçici güzelliğini hatırlatıyor, bizi iç düşünceye ve faaliyet göstermeye yöneltiyor, varoluşun geçiciliği üzerine düşünmemizi sağlıyor.