Bir rüya gibi paletin içine dalmış bu kompozisyon, izleyiciyi sakin bir tepe köyüne taşır; burada sıcak okra ve yumuşak yeşiller hoş bir uyum içinde bir araya gelir. Binalar, leke lekeli bir ışıkla kaplı, tuvalde neşeyle dans ediyormuş gibi görünüyor; formları, spontane bir his uyandıran nazik fırça darbeleriyle resmedilmiştir. Yukarıda, ince bir gökyüzü açılır; yumuşak mavi ve beyazlar, hem geniş hem de davetkâr bir arka plan sunuyor—havada kalıcı bir sıcaklığın fısıldadığını hissettiriyor.

Gür yeşillik, canlı yeşil tonlarda patlayan yapraklarla dolup taşıyor; bu kırsal cazibenin içinde yaşamın canlılığını vaat ediyor. Her fırça darbesi yaşamı müjdelemekte, neredeyse hissedilebilir bir sevinçle titremektedir. Burada Renoir, sadece resmedilmiş bir manzarayı değil, aynı zamanda duygunun özünü de yakalıyor—bir durup düşünme, bu bahçe manzarasının sade güzelliğini tadımlama davetidir. Hafif bir rüzgarın dokunuşunu hissedip uzaklardan duyulan huzurun uğultusunu duyuyorsunuz, sanki tamamen farklı bir zamana taşınmış gibisiniz.