Nazik fırça darbeleriyle yakalanmış bu büyüleyici bahar manzarasına bakın; bu, zamanın sanatına bir tanıklık. Hemen sakin kompozisyona çekiliyorum; dalgalı tepeler yatay çizgilerle ufukta yumuşak bir yükseliş gösteriyor, solgun bir gökyüzünde çizilen siluetleri, daha sıcak günlerin vaadini fısıldıyor. Sanatçının tekniği, detay ve soyutlama arasında ustalıkla bir denge sağlıyor; her dağ, sıradan mürekkep yıkamalarıyla yaratılmış. Sonuçta, huzurlu bir nehir, düşük bir melodi gibi akıp geçiyor ve vadi boyunca dolanarak doğanın unsurlarını bir arada bağlıyor.

Fındık yeşilde bir ritim var, ağaçlar; yeşil ve kahverenginin değişik tonlarıyla tasvir ediliyor; hafifçe kıvrılarak bana ulaşarak sezilen birazdan da hareket ediyor gibi; baharın yumuşak rüzgarını çağrıştırıyor. Bu yeşilin kucaklayıcı sarayının ortalarında, uzak figürler ve yapılar ince bir monokrom paletinde örtülmüş, insan varlığını fısıldıyor; nehrin kıyısında dinleniyorlar, insan ve doğa arasındaki derin bağı sembolize ediyor, ki bu o dönemde önemliydi. Bu eserin tarihi bağlamı beni sarıyor; geleneksel manzaraların „çalıların dibinde büyüdüğü“bir dönemde yaratılmış olan bu eseri, huzur ve yaşamın karşıtlığını verir; zamana damgasını vuran bir huzur anı, hala yankılanan derin bir duygusal derinlik açıyor.