Bu canlı manzarada, izleyici hemen güneş ışığıyla dolu, sonsuz bir şekilde uzanan buğday tarlasına dalar; enerjinin ve yaşamın zıplayan zengin altın tonlarıyla doludur. Tarla, orada durarak, arpa biçme aletini tutmuş bir biçici, sıradan ama derin bir emek anını yakalayan tasvirle ön plandadır. Silueti yalın bir şekilde çizilmiş; bu, yalnızca eyleminin değil, aynı zamanda doğanın ve insan emeğinin durmaksızın süregelen döngüsünün de altını çizmektedir. Arka planda, dalgalanan tepeler görkemli bir şekilde yükselmekte ve mavi ve yeşil tonları ön plandaki sıcak sarı dekorlara karşı huzurlu bir tezat sunmaktadır. Üstte parlayan bir güneş, tüm sahne boyunca canlılık ve enerji yaymaktadır.

Van Gogh'un ifadeli fırça darbeleri, tuvali coşkuyla dans ettiriyor; fırça darbeleri neredeyse baş döndürücü görünüyor ve hareket ve his bırakıyor. Pigment kalın uygulaması - Van Gogh'un tarzının bir özelliği - izleyicilere sadece bakmakla kalmayıp, sahnenin nabzını hissetmeye de davet eden bir doku yaratıyor. Bu eser 1889'da yapıldı ve sanatçının içsel mücadelelerle dolu bir yılı anlamına geliyor; bu da mücadelesinin ortasında bile kırsal yaşamın basitliğinde huzur bulduğuna dair ipuçları veriyor. Bizlere yaşamımızla toprak arasındaki ayrılmaz bağı hatırlatıyor; Van Gogh'un ustalıkla dokuduğu bu olağanüstü manzarada, duygularımız üzerinden hissettiğimiz bir minnettarlık.