Bu eser, bir at kestanesi ağacının çiçeklenme özünü yakalıyor; yeşil tonları canlı bir hayat hissiyle dönüyor. Van Gogh, sahneye neredeyse hayat veren bir ritim yaratmak için dinamik fırça darbeleri kullandı. Kalın, dokulu boya uygulaması, sanatçının doğaya duyduğu sevgiyi ortaya koyarak, yaprakların kendisini heykelleştiriyormuş gibi bir izlenim veriyor. Her bir yaprak hafif bir rüzgarda hafifçe sallanıyormuş gibi görünüyor. Işık ve gölgenin ilginç sunumu, derinlik hissini artırıyor, izleyiciyi ağacın dalları altında dolaşmaya ve sunduğu serinliği hissetmeye davet ediyor.

Paletin, yeşilin çeşitli tonları tarafından hakim olduğu, kahverengi ve sarının ipuçları ile zenginleştirildiği görülmektedir. Her bir fırça darbesi, niyetli ve duyguyla dolu görünüyor. Arka plan kasıtlı olarak belirsiz kalsa da, ağacın güzellikle karşıtlık oluşturduğu, izleyicinin hayal gücünde gelişmesine olanak sağlıyor. Hem durgunluk hem de düşünce hissi var sanki, dünyanın kaosundan bir anlık huzur sunuyormuş gibi—doğanın basitliği ve güzelliğini hayatın karmaşası içinde hatırlatıyor.