Bu çalışmada, izleyici hemen hem rustik hem de zamansız bir sahneye sürükleniyor; su değirmeni sessiz bir görkemle duruyor ve yanında iki büyük su tekerleği var. Mimari hatlar cesur, ama Van Gogh'un dinamik fırça darbeleriyle yumuşatılmış; bu da yüzeylere hayat katıyor. Renk paleti, toprak tonları olan kahverengiler ve soluk sarılarla baskın, sıcaklık ve nostalji hissi uyandırıyor. Suyun makineleriyle etkileşiminde duyduğum hafif titreşim neredeyse, daha basit zamanları hatırlamak için bir davet niteliğinde.

Bu ortam yalnızlığı temsil ediyor ancak tanıdık bir kucaklama sunuyor; bu yüksek tekerlekler, doğanın insan yapımı ile birleşiminin insafsız ilerlemesini hatırlatıyor. Van Gogh, yalnızca fiziksel yapıyı değil, aynı zamanda kırsal yaşamın özünü de ustaca yakalıyor; bu özenle dolu ama huzur içinde büyülü bir hayat. Sahneye düşen güneş Işığı, dokuları vurguluyor, karanlık gölgeler ve sıcak tonlar arasındaki kontrastla suyolağını korkutucu bir güzellikle yankılanmasına neden oluyor. Bu, insanla doğanın ilişkisini bir uyum için yakalayan bir dönemi yansıtır; gözlemcinin gönlünde nostaljik bir özlem yaratıyor.