In dit werk wordt de kijker onmiddellijk meegesleept in een scène die zowel rustiek als tijdloos aanvoelt; de watermolen staat statig en stil, omringd door twee imposante waterraderen. De architectonische lijnen zijn gedurfd maar worden verzacht door de krachtige penseelstreken van Van Gogh, die leven in de oppervlakken breng. Het kleurenpalet wordt gedomineerd door aardse bruinen en gedempte gele tinten, wat bijna een gevoel van warmte en nostalgie opwekt. Je kunt bijna de zachte vibraties van het water voelen terwijl het met de machine interacteert - een uitnodiging om te herinneren aan eenvoudigere tijden.

De omgeving belichaamt eenzaamheid, maar biedt een vertrouwde omhelzing; die grote wielen roepen de onverbiddelijke mars van de natuur op, verweven met menselijk vakmanschap. Van Gogh weet niet alleen de fysieke structuur vast te leggen, maar ook de essentie van het landelijke leven te vatten, beladen met ijver maar doordrenkt van rust. Het zonlicht dat door de scène heenvalt benadrukt de texturen, contrasterend met donkere schaduwen en warme tonen waardoor de watermolen weerklinkt met een onrustige schoonheid. Dit vangt een tijd waarin de relatie tussen mens en natuur in harmonie was, wat een nostalgisch verlangen in het hart van de waarnemer oproept.