Bu tablo, izleyicileri bir gözlem platformunun güneşli dünyasına adım atmaya davet eden huzurlu bir atmosfer yaratıyor. Perspektif, şık lamba direkleriyle çevrili hafif yürüyen bir patika boyunca bizi yönlendiriyor; bu lamba direkleri sıcak ışıkları ile üstteki serin, yumuşak renkli gökyüzü ile zıt oluşturuyor. Uzaklardaki su parlıyor, gündüz ışığını yansıtırken, korkulukta bulunan figürler—belki sohbet eden aşıklar—sahneye bir samimiyet katıyor. Komşu ağaçların belirsiz hatları ve yaprakların hafif hareketleri, rüzgârlı bir öğleden sonrayı fısıldıyor.

Van Gogh, soluk mavi ve gri tonların hakim olduğu ince bir palet kullanıyor, bununla birlikte toprak tonlarının nüanslarını ustaca katıyor. Hem tartışmalı hem de dokulu fırça çalışması, manzaraya hayat verirken, cesur hatlar ise hareket ve spontaneiteyi aktarıyor. Bu ortam, Montmartre'a açılan bir pencere gibi—sanatçının kentsel yaşamı keşfettiği bir anda dondurulmuş. Bu ideal sahnenin duygusal etkisi, yalnızlık hissi ile yankılanıyor; nostalji ve aidiyetin duygularını tetiklerken, doğada ve insan bağlantısında bulunan basit zevkleri hatırlatıyor.