Αυτή η ζωγραφιά προκαλεί μια ήρεμη ατμόσφαιρα, προσκαλώντας τους θεατές να βυθιστούν στον φωτεινό κόσμο μιας παρατήρησης. Η προοπτική μας καθοδηγεί μέσα από έναν απαλά καμπύλο δρόμο, γεμάτο κομψούς φανούς που στέκονται σαν φρουροί, το ζεστό φως τους αντιπαρατίθεται με τις ψυχρές, απαλές αποχρώσεις του ουρανού από πάνω. Το νερό στο βάθος γυαλίζει, αντανακλώντας το φως της ημέρας, ενώ οι φιγούρες στη κουπαστή—ίσως ερωτευμένοι που έχουν χαθεί σε μια συνομιλία—προσθέτουν μια αίσθηση οικειότητας στη σκηνή. Οι θολές γραμμές των γύρω δέντρων και η απαλή κίνηση των φύλλων ψιθυρίζουν για μια ανεμοθύελλα απόγευμα.

Ο Βαν Γκόγκ χρησιμοποιεί μια λεπτή παλέτα που κυριαρχείται από απαλές μπλε και γκρι αποχρώσεις, επιδέξια ενσωματώνοντας τις γήινες αποχρώσεις. Ο εκφραστικός και γεμάτος υφή πινελιά του εμπνέει ζωή στο τοπίο, ενώ οι τολμηρές του γραμμές μεταδίδουν κίνηση και αυθορμητισμό. Αυτό το περιβάλλον είναι ένα παράθυρο προς το Μονμάρτρη—μια στιγμή που είναι κλεισμένη στο χρόνο κατά τη διάρκεια της εξερεύνησης του καλλιτέχνη για την αστική ζωή. Ο συναισθηματικός αντίκτυπος αυτής της ειδυλλιακής σκηνής αντηχεί με ένα αίσθημα μοναξιάς, φέρνοντας μπροστά την νοσταλγία και την ανήκειν, υπενθυμίζοντας μας τις απλές χαρές που βρίσκουμε στη φύση και τη σύνδεση των ανθρώπων.