Bu eser, izleyicileri huzurlu bir pastoral sahneye götüren sakin bir düşünce hissini uyandırır. Manzara, kıvrımlı gövde ve canlı yaprağı ile ufka çarpıcı bir kontrast oluşturan bir dizi ağaçla karakterize edilir. Her ağaç, büyüme ve dayanıklılık hikayesini anlatan bir kişiliğe sahip gibi görünmektedir. Uzakta, neredeyse bir düşünce olarak görülen bir çoban, çevreyle doğal bir şekilde birleşir ve neredeyse hem o hem de manzara ayrılmaz şekilde bağlıymış gibidir. O, çeşitli kültürle ilgili çiğnenmiş olan bir demet koyun, ağaçların huzurunu kırarak, bu duran resme hayatını katar.

Kompozisyon, ağaçların arasında kıvrılarak uzanan yola gözümüzü çeker ve keşfe davet eder. Işık ve gölge arasındaki etkileşim derinlik yaratırken, ağaçlar neredeyse üç boyutlu görünürken, muted renk paleti—çeşitli yeşil ve kahverengi tonları —öğleden sonranın huzurunu uyandırır. Burada Van Gogh sadece görsel güzelliği değil, doğadaki bir anın özünü de yakalar; yakında, yaprakların hafif düzenini duyabileceğimiz gibi, uzaktan gelen koyunların sesi de var. Bu parça sadece bir sahnenin temsili değil, aynı zamanda sanatçının duygularını yansıtan bir yansıma, doğada huzur bulan herkesin kalbinde derin rezonans taşıyan bir yansıma.