Dit kunstwerk roept een gevoel van rustige contemplatie op en trekt de kijkers in een vredig, pastorale scène. Het landschap wordt gekarakteriseerd door een rij pollardbomen, waarvan de gekromde stammen en levendig loof een scherp contrast met de horizon bieden. Elke boom lijkt zijn eigen persoonlijkheid te bezitten, verwrongen en gedraaid op een manier die het verhaal van hun groei en veerkracht vertelt. Een herder, die bijna als een vergeten gedachte lijkt, staat in de verte, zich op natuurlijke wijze vermengend met de omgeving alsof hij en het landschap intrinsiek met elkaar verbonden zijn. Hij zorgt voor een kudde schapen, die een zachte aanraking van leven aan het beeld toevoegt en de stilte van de bomen doorbreekt.

De compositie leidt onze blik over het pad dat zich tussen de bomen slingert en uitnodigt tot verkenning. De interactie van licht en schaduw creëert diepte, waardoor de bomen bijna driedimensionaal lijken, terwijl de gedempte kleurenpalet—verschillende tinten groen en bruin—de rust van het namiddaglicht oproept. Hier vangt Van Gogh niet alleen de visuele schoonheid, maar ook de essentie van een moment in de natuur; je kunt bijna het zachte ruisen van de bladeren en het verre blaten van schapen horen. Dit stuk is niet alleen een weergave van een scène, maar ook een reflectie van de emoties van de kunstenaar, die diep resoneren met iedereen die vrede in de natuur heeft gevonden.