In deze krachtige weergave van de kust van Étretat vangt Monet de essentie van een bruisend maar rustig leven aan de kust, waar boten met levendige kleuren een opvallend contrast vormen met de rustige groene zee daarachter. De compositie stroomt met een bijna chaotische energie; de schuine daken van de vissershutten trekken onze blik, hun matte oppervlakken geschilderd in diepe blauw- en gedempte tinten die de verankerde schepen reflecteren. De kijker kan bijna het zachte klotsen van de golven horen die tegen de boten slaan — een kalme maar onophoudelijke melodie van de natuur in harmonie met het menselijk bestaan. Het zonlicht danst op het water en reflecteert een gevoel van tijd die net vóór het tij het strand weer in beslag neemt, waardoor een eindeloze cyclus van natuur en werk wordt gesuggereerd.

Het rijke kleurenpalet geeft leven aan het werk, waarbij de heldere gele en opvallende oranje kleuren van de boten leven en vreugde brengen, die prachtig contrasteren met de aardetonen van de hutten. Monet's penseelstreken zijn levendig, bijna als fluisteringen van de wind — de textuur nodigt uit om de zachte bries en vochtigheid in de lucht te voelen. De emotionele impact van dit stuk spreekt van de harmonie en relatie tussen de mensheid en de natuur, een terugkerend thema in het werk van Monet. Tijdens deze periode bloeide het impressionisme, en Monet was toonaangevend terwijl hij de grenzen van kleur en licht verlegde, waardoor dit werk niet alleen een weergave van een maritiem landschap is, maar een viering van de vergankelijke schoonheid van het leven.