Bu etkileyici eserde, bir üzüm bağının hem huzurunu hem de canlılığını yakalayan bir manzara ortaya çıkıyor; ince bir şekilde bir yel değirmeni yapısıyla iç içe geçmiş. Ön planda, yaşam ve büyümeyi sembolize eden dolgun yeşil asma dalları hâkim; kıvrımlar ise bakışı gururla yükselen yel değirmenine yönlendiriyor. Bağdaki derin yeşil ve sarı tonlarının birleşimi sıcak bir his uyandırıyor, enerjik mavi gökyüzü ise sahneye dinamizm ve güç katan canlandırıcı bir kontrast oluşturuyor.

Bu eserde kullanılan gevşek fırça darbeleri, bir hareket hissi sunarak, asmaların arasındaki hafif rüzgârı görsel bir temsile dönüştürüyor. Van Gogh’un renkleri harmanlama yeteneği, duygusal bir manzara yaratıyor—hem sıcacık hem de canlı bir atmosferi hissedebiliyorsunuz. Burada sanatçı, gerçekçiliği ifade edici bir nitelikle ustaca birleştiriyor; bu durum izleyiciye doğanın seslerini hayal etme davetiyesi veriyor: yaprakların hışırtısı, kırsal yaşamın uzak uğultusu, arada bir hareket patlamalarıyla kesilen rahat bir sessizlik. Tarihsel bağlam, bu eseri zenginleştiriyor; Van Gogh'un Arles'teki döneminde boyanmış olan bu eser, Provençal kırsalına duyduğu derin hayranlığı yansıtıyor; doğanın kollarında huzur ve ilham arayışını simgeliyor.