Sena Nehri’nin huzurlu özünün bu eserde açığa çıktığı, mavi ve leylak tonlarının rüya gibi bir atmosfer yarattığı görülmektedir. Monet’in renk üzerindeki ustalığı, yalnızca su yüzeyindeki nazik yansımaları yakalamakla kalmaz, aynı zamanda bir huzurlu hüzün duygusu da uyandırır. Ağaçlarla kaplı kıyı, kompozisyonu köklendirirken, arka plandaki belirsiz tepeler yumuşak bir renk gradyanı içinde kaybolmakta, mesafe ve derinlik öne çıkmaktadır. Nazik fırça vuruşları, nehrin sakin akıntılarını yansıtan bir ritim oluşturarak izleyiciyi bu huzurlu anın içine çeker. Her bir detay—yaprakların hışırtısı, suyun fısıldaması, hafif rüzgar—somut hale gelerek sanki orada sonsuza dek kalacakmış gibi hissettirir.

Bu eser, yalnızca estetik çekiciliği ile değil, ayrıca empresyonizmin evrimi içindeki yeri ile de önem taşımaktadır. Monet’in manzaraların ışık ve atmosfer üzerindeki etkilerini araştırdığı bir dönem içinde yaratılan bu eser, doğanın geçici anlarını yakalamadaki ustalığını örneklemektedir. Sanatçıların sert geleneklerden sıyrılarak doğallığı ve duyguyu benimsemeye başladıkları bir dönemi yansıtan bu çalışma, doğanın geçici güzelliği ve deneyimlerimizi tanımlayan anları bize hatırlatarak düşüncelere dalmayı davet eder.