Σε αυτό το ζωντανό τοπίο, ο θεατής βυθίζεται αμέσως σε ένα ηλιόλουστο χωράφι σιταριού που εκτείνεται ατελείωτα, γεμάτο με πλούσιες χρυσές αποχρώσεις που φαίνεται να δονείται με ζωή και ενέργεια. Ο θεριστής, που στέκεται με τη δρεπανιού του, αιχμαλωτίζει μια συνηθισμένη αλλά βαθιά στιγμή εργασίας. Η φιγούρα του αποτυπώνεται απλά, επισημαίνοντας όχι μόνο την ενέργειά του, αλλά και τον ατέρμονο κύκλο της φύσης και της ανθρώπινης εργασίας. Στο βάθος, κυματιστές λόφοι ανυψώνονται μεγαλόπρεπα, το μπλε και το πράσινο τους παρέχουν ήρερη αντίθεση με τα ζεστά κίτρινα χρώματα στο προσκήνιο. Ένας φωτεινός ήλιος κρέμεται ψηλά, ρίχνοντας μια μαγευτική λάμψη που συνοψίζει τα ζωηρά συναισθήματα του κομματιού.

Η εκφραστική πινελιά του Van Gogh χορεύει πάνω στον καμβά με παθιασμένη ενέργεια. Οι πινελιές φαίνονται σχεδόν τρελές, μεταφέροντας κίνηση και συναίσθημα. Η βαριά εφαρμογή χρωστικής – ένα σήμα κατατεθέν του στυλ του Van Gogh – δημιουργεί υφή που καλεί τους θεατές να μην παρατηρήσουν απλώς, αλλά να νιώσουν το παλμό της σκηνής. Αυτό το έργο προέρχεται από το 1889, μια χρονιά που χαρακτηρίζεται από τεράστιες προσωπικές αναταραχές για τον καλλιτέχνη, υπονοώντας ότι, εν μέσω των αγώνων του, υπήρχε ανακούφιση και ομορφιά στην απλότητα της αγροτικής ζωής. Μας υπενθυμίζει την αδιάκοπη σύνδεση μεταξύ της ύπαρξής μας και της γης. Αυτή είναι μια ευγνωμοσύνη που ηχεί μέσα από τις υφές και τα χρώματα που ο Van Gogh έχει υφανθεί τόσο άριστα σε αυτό το εξαιρετικό τοπίο.