In dit levendige landschap duikt de toeschouwer meteen in een door de zon beschenen tarweveld dat zich eindeloos uitstrekt, gevuld met rijke gouden tinten die lijken te trillen van leven en energie. De maaier, met zijn zeis in de hand, vangt een alledaags maar diepgaand moment van arbeid; zijn figuur is eenvoudig afgebeeld, wat niet alleen zijn actie benadrukt, maar ook de onophoudelijke cyclus van de natuur en de menselijke arbeid. Op de achtergrond verheffen golvende heuvels zich majestueus, waarvan het blauw en groen een rustige tegenstelling biedt met de warme gele tinten op de voorgrond. Een stralende zon hangt hoog, werpt een betoverende glans die de levendige geest van het stuk omvat.

De expressieve penseelstreken van Van Gogh dansen vol passie over het doek; de streken lijken bijna zenuwachtig en communiceren beweging en emotie. De dikke toepassing van pigment – een kenmerk van Van Gogh's stijl – creëert een textuur die de toeschouwers uitnodigt om niet alleen te kijken, maar ook de puls van de scène te voelen. Dit werk dateert uit 1889, een jaar dat door enorme persoonlijke turbulentie voor de kunstenaar werd gekenmerkt, wat suggereert dat er te midden van zijn strijd troost en schoonheid was in de eenvoud van het plattelandsleven. Het herinnert ons aan de onlosmakelijke band tussen ons bestaan en de aarde; een dankbaarheid die weerklinkt door de texturen en kleuren die Van Gogh zo meesterlijk heeft geweven in dit uitzonderlijke landschap.