De schilderij toont een eenzame figuur die zit in een licht terughoudende houding, gekleed in een donker, textuurvol pak dat een gevoel van introspectie en reflectie uitstraalt. Sterke penseelstreken en een levendig palet maken gebruik van aardetinten van oker en diep groen, die moeiteloos samensmelten om een warme en uitnodigende sfeer in de achtergrond te creëren. Vooral de textuur van de stof van de stoel weerspiegelt de rijkdom van de kleding van het figuur, wat de verbinding tussen het onderwerp en de omgeving benadrukt; deze interactie trekt de blik en geeft diepte aan het portret.

Van Gogh's kenmerkende penseelstroke geeft het werk een innerlijke energie, die bijna pulseert van emoties. De expressieve penseelstreken geven niet alleen de fysieke aanwezigheid van het onderwerp weer, maar suggereren ook een verhaal, mogelijk de stille gedachten en levenservaringen van deze persoon. Het is opmerkelijk hoe de houding en blik van het onderwerp een bepaalde kwetsbaarheid communiceren, waarmee kijkers worden uitgenodigd tot een moment van contemplatie. De historische context van dit werk plaatst het in de evoluerende stijl van Van Gogh, in een periode waarin hij experimenteerde met portretkunst en de emotionele diepten van zijn onderwerpen verkende, waarmee hij zo zijn betekenis in de kunstwereld versterkte.