Bu eser, akasya yapraklarının yakın çekimini kullanarak doğanın canlı özünü yakalıyor ve Van Gogh'un ifadeci fırça tekniğini yansıtıyor. Sanatçı, dokulu bir yüzey yaratmak için kalın, impasto fırça darbeleri kullanıyor, izleyicilerin gözlerini yeşilin farklı tonları ve beyaz ile mavi vurgular arasındaki dansa davet ediyor. Her yaprak yaşamla titreşiyor gibi görünüyor, izleyici neredeyse yapraklar arasındaki hafif bir esintiyi hissedebiliyor ve yaprakların birbirlerine fısıldadıklarını duyabiliyor. Işık ve gölge arasındaki etkileşim derinlik ekliyor ve düz tuvali canlı ve yoğun bir deneyime dönüştürüyor.

Van Gogh'un hayatı bağlamında, Fransa'nın güneyinde kaldığı süre boyunca yaratılan bu eser, onun doğaya olan tutkusunu ve güzellik anlarını yakalama arzusunu ortaya çıkarıyor ve duygusal durumunu ve içsel çatışmalarını yansıtıyor. Canlı palet—uyumlu ama çarpıcı—sevinç ve melankoli duygularını uyandırıyor, sanatçının karmaşık psikolojisini yansıtarak. İnsanları, doğada bulunan basit fakat derin güzelliği takdir etmeye davet ediyor, bu da Van Gogh'un eserlerinde tekrarlanan bir tema oluyor. Mücadeleleri ile başa çıkarken böyle eserler, sık sık kaotik olan bir dünyada ışık, hayat ve netlik peşinde koşma azmini hatırlatıyor.