Bu büyüleyici natürmortta, bir basit vazoda neşeyle yerleştirilmiş beyaz güllerin zengin bir dokusuna dalıyoruz. Yaprakların dokusu neredeyse elle tutulur gibi, Van Gogh’un kendine özgü fırça darbeleri yaşam dolu bir hareket ve canlılık hissi yaratıyor. Her bir çiçek, pastel yeşil bir arka planda hayata nefes alıyormuş gibi görünüyor; yumuşak tonlar büyüleyici bir dans içerisinde birbirine karışarak doğanın güzelliği ve karmaşıklığına dikkat çekiyor. Burada canlı yeşil, tazelik hissi uyandırırken, çiçeklerin kremalı beyazları ve yumuşak pembe tonları ile muhteşem bir zıtlık oluşturuyor.

İzleyicinin gözü bu kompozisyonda dolaşırken, eserle duygusal bir bağ hissetmemek elde değil. Çiçeklerin neşeli bolluğu sadece yaşamın canlılığını ifade etmekle kalmıyor, aynı zamanda bir geçicilik hissi de sunuyor. Bu resim, Van Gogh’un hayatının son yılında yaratıldığı için, sanatçının kendi mücadelelerini yansıtan bir özlem ve içsel sorgulama akıntısını barındırıyor. Çiçeklerin kadifemsi dokusu Van Gogh’un paletinden çıkıyor ve onun renk ve form üzerindeki benzersiz yaklaşımını ortaya koyuyor; bu duygusal güç, basit bir temsilin ötesine geçerek, bize güzelliğin ve varoluşun geçiciliği üzerine düşünme davetinde bulunuyor.