Bu büyüleyici eser, izleyiciyi kentsel yaşamda daha samimi bir anın özünü yansıtan huzurlu bir sokak manzarasına götürüyor. Detaylara titiz bir dikkat, hissedilebilir bir atmosfer yaratıyor; neredeyse havada soğukluğu hissedebiliyorsunuz. Yavaşça duruş sergileyen evler, yürüyüş yolunda dolaşan geçici figürlerle göz alıcı bir tezat oluşturuyor. Sanatçı, nostalgia ve huzur hissi uyandıran kahverengi ve gri tonlarının hakim olduğu doğal bir paleti kullanıyor. Sonbahar yapraklarının yumuşak hışırtısını veya kasabanın insanlarının uzaktan gelen fısıldılarını duyabilirsiniz belki de. Figürler — arkasını dönmüş bir kadın ve sahnedeki diğer bir kişi — izolasyon hissini uyandırıyor, ancak aynı zamanda bu mahallede paylaşılan bir varoluşu da düşündürüyor.

Göz, ön plandaki zarif demir kapıya yönelirken, iç mekandaki evlere doğru bir davet alınır. Gözlemlerimizi, özel yaşamların içine kısa bir göz atma hissiyatımız var. Ağaçlar, çıplak ve iskelet gibi, caddenin iki yanını sarmış gibi duruyor ve ince, ince dalları gökyüzüne doğru uzanıyor; bu çarpıcı bir silueti oluşturuyor. Bu unsurlar genel atmosferi artırıyor ve eserin melankolik fakat duru hislerini güçlendiriyor. Van Gogh, hayatın geçici anlarını yakalarken, sessizce arka planda bulunan evlerin duvarları arasında gelişen hikâyeler hakkında düşünmekten alıkoyamıyorsunuz.