Bu dokunaklı eserde, bir köylü kadın bir anlık işte yakalanıyor; yere diz çökerek yanında bir sepet var. Duruşundaki sertlik ve toprağın dokusu, arazi ile derin bir bağlantı çağrıştırıyor. Yumuşak ama kararlı fırça darbeleri, onun figürünü veriyor; hem işinin ağırlığını hem de görevine içkin olan saygınlığı yansıtıyor. Muted renk paleti, derin gri ve kahverengilerle dolu, duygusal derinliği artırıyor. Her bir ton, kırsal yaşamın mücadelesi ve direncini ön plana çıkarıyor. Arka planda basit yapıları fısıldayan sahne, onun emeğine bir bağlam sunuyor ve izleyiciyi ekim gibi temel bir eylemin canlılığına gark ediyor.

Van Gogh, chiaroscuro tekniklerini ustaca kullanarak ışık ve gölgeyi karşıtlaştırıyor; bu da sahneye bir hacim ve mekan duygusu kazandırıyor ve sanki sahneye hayat katıyormuş gibi hissettiriyor. Elbisesinin ve toprağın ritmik hatları, organik bir akış oluşturuyor; doğanın döngülerinin yankısını getiriyor. Her şey neredeyse samimi bir his veriyor ve bizi toprağı işleyenlerin adanmışlığı ve sebatı anlayışına davet ediyor. Bu eser, gündelik emeklerin bir kutlamasıdır; duygusal bir şekilde, mücadele ve insanlık temalarıyla yankılanıyor.