In deze indrukwekkende compositie marcheren een menigte vermoeide mannen langs een geplaveide weg, hun gezichten getekend door het gewicht van dagelijks werk. De figuren, weergegeven in een mengsel van donkere en doffe kleuren, zijn een diepgaande representatie van de arbeidersklasse. Munchs meesterlijke gebruik van expressieve penseelstreken vangt de beweging en onrust onder de menigte, terwijl het gevoel van urgentie en vermoeidheid wordt benadrukt. De unieke mengeling van kleuren creëert een bijna spookachtige aura, alsof deze individuen zowel levend zijn als door een dromerige nevel bewegen.

De emotionele impact is duidelijk; hun vermoeide gezichten roepen empathie en begrip op, reflecterend de strijd en het lijden van het begin van de 20e eeuw. De contrasterende achtergrond, met platte daken en een koude lucht, versterkt bovendien het gewicht van de onderwerpen, verankert hen in een harde realiteit. Munchs vermogen om zowel het innerlijke emotionele landschap als de fysieke aanwezigheid van zijn onderwerpen te verbeelden, toont zijn relevantie als een sleutelfiguur in het expressionisme, waardoor dit werk niet alleen een kunstwerk, maar ook een ontroerend verhaal over menselijke veerkracht wordt.