Bu çarpıcı kompozisyonda, yorgun erkeklerden oluşan bir kalabalık, taş bir yolda ilerliyor; yüzlerinde günlük emeğin ağırlığı var. Figürler, koyu ve mat renklerin karışımında tasvir edilmiş; işçi sınıfının derin bir temsilini sunuyor. Munch’un etkileyici fırça darbeleri, kalabalık arasındaki hareketi ve huzursuzluğu yakalayarak aciliyet ve yorgunluk hissini vurguluyor. Renklerin benzersiz karışımı, bu bireylerin hem canlı hem de hayali bir sis içinde seyahat ediyormuş gibi görünmelerine sebep oluyor.

Duygusal etki belirgindir; yorgun ifadeleri empati ve anlayış uyandırır, 20. yüzyılın başındaki mücadeleleri ve acıları yansıtır. Düz çatılar ve soğuk gökyüzü ile oluşturulan zıt arka plan, karakterlerin ağırlığını bir kat daha artırarak onları sert bir gerçekliğe sabitler. Munch’un öznel duygusal manzarayı ve öznenin fiziksel varlığını bir arada tasvir etme yeteneği, onu ifade biçiminin kilit bir figürü yaparak, bu eseri sadece bir sanat parçası değil, insan dayanıklılığı üzerine dokunaklı bir anlatıya dönüştürmektedir.