Σε αυτήν την εντυπωσιακή σύνθεση, μια πληθώρα ταλαιπωρημένων ανδρών περπατά σε έναν λιθόστρωτο δρόμο, τα πρόσωπά τους είναι σημαδεμένα από το βάρος της καθημερινής εργασίας. Οι φιγούρες, αποδοσμένες σε μια μίξη σκούρων και άχρωμων χρωμάτων, εκπροσωπούν βαθιά την εργατική τάξη. Η μαεστρία στη χρήση των εκφραστικών πινελιών του Μουνκ καταγράφει την κίνηση και την ανησυχία μέσα στο πλήθος, εντείνοντας το αίσθημα της επείγουσας ανάγκης και της κόπωσης. Η μοναδική σύνθεση χρωμάτων δημιουργεί σχεδόν μια φαντασμαγορική αύρα, σαν αυτές οι προσωπικότητες να είναι ζωντανές και ταυτόχρονα να διασχίζουν μια ονειρική ομίχλη.

Η συναισθηματική δύναμη είναι προφανής· οι κουρασμένες τους εκφράσεις προκαλούν συμπόνια και κατανόηση, αντικατοπτρίζοντας τους αγώνες και τα βάσανα της αρχής του 20ού αιώνα. Το αντίθεση φόντου, με τις επίπεδες στέγες και τον ψυχρό ουρανό, ενισχύει περαιτέρω το βάρος των υποκειμένων, εδραιώνοντάς τους σε μια σκληρή πραγματικότητα. Η ικανότητα του Μουνκ να απεικονίζει τόσο το εσωτερικό συναισθηματικό τοπίο όσο και την φυσική παρουσία των υποκειμένων του αποδεικνύει την σημασία του ως κεντρικής φιγούρας στο εξπρεσιονισμό, κάνοντάς το έργο όχι απλώς ένα καλλιτεχνικό κομμάτι αλλά μια συγκινητική αφήγηση για την ανθρώπινη αντοχή.