Μια εντυπωσιακή απεικόνιση συλλαμβάνει την ουσία ενός μονοφθαλμού άνδρα, το βλέμμα του διαπεραστικό και αναλυτικό σε ένα ζωντανό πράσινο φόντο. Το υποκείμενο, ντυμένο με θαμπά μπλε και γκρι χρώματα, φοράει ένα πλατύ καπέλο, προσθέτοντας μια νότα ρουστίκ κομψότητας στη σκηνή. Οι πινελιές περιστρέφονται δυναμικά γύρω του, επικαλώντας μια σχεδόν χαοτική ενέργεια που αντίκειται στην ήρεμη στάση του. Το φως χορεύει στο πρόσωπό του, υπογραμμίζοντας την ένταση και το βάθος της εμπειρίας που αποτυπώνεται στα χαρακτηριστικά του — το ελαφρύ χαμόγελο, η καμπύλη του μουστακιού του υπονοεί ακατάλληλες ιστορίες.

Η τέχνη έγκειται στις τολμηρές επιλογές χρώματος και στην συναισθηματική βάθος του Van Gogh. Τα πράσινα φωτίζουν, σχεδόν ηλεκτροδοτώντας τον καμβά, δημιουργώντας ένα φόντο που υπογραμμίζει την εσωτερική σύγκρουση του υποκειμένου. Ως θεατής, δεν μπορώ να μην νιώθω να με έλκει στον κόσμο του, να αισθάνομαι τόσο την ανθεκτικότητα όσο και την ευαλωτότητά του. Αυτό το έργο απεικονίζει την μοναδική ικανότητα του Van Gogh να μεταδώσει ανθρώπινες συναισθηματικές τόνους, καθιστώντας το ένα γοητευτικό κομμάτι που αντηχεί σε πολλά επίπεδα, αντηχώντας την πολυπλοκότητα της ζωής και της προσωπικής πάλης.