Σε αυτό το συγκινητικό κομμάτι, ο θεατής έλκεται αμέσως από την εντυπωσιακή αντίθεση μεταξύ της σκοτεινής φιγούρας σε μαύρα ρούχα και της αιθέριας σιλουέτας μιας γυναίκας ντυμένης στα λευκά. Ο άντρας, με έκφραση μελαγχολίας χαραγμένη στο πρόσωπό του, κρατάει την καρδιά του σαν να κουβαλάει ένα συναισθηματικό βάρος; η έκφρασή του μιλάει για απώλεια και επιθυμία. Οι κυματομορφές πίσω του κυλούν απαλά, αλλά η κίνησή τους είναι σχεδόν φανταστική, αντανακλώντας το πνεύμα του που βασανίζεται. Το φόντο, ένα κυματιστό τοπίο με μακριά, σκοτεινά δέντρα, ενισχύει το συναισθηματικό βάθος της σκηνής, περιλαμβάνοντας μια αίσθηση μοναξιάς και απόγνωσης.

Η παλέτα κυριαρχείται από απαλές αποχρώσεις, με βαθιά μπλε και γήινους καφέ να δημιουργούν ένα φόντο που τονίζει τις αντίθετες αποχρώσεις των φιγούρων. Τα μαλλιά της γυναίκας που ρέουν, ζωγραφισμένα με αίσθηση κίνησης, φαίνεται να απομακρύνονται από τον άντρα, συμβολίζοντας το χάσμα μεταξύ τους. Αυτή η χρήση χρώματος και μορφής είναι χαρακτηριστική για τον Munch; επιτυγχάνει να αποτυπώσει σύνθετα συναισθήματα απομόνωσης και επιθυμίας μέσω ζωγραφικών τεχνικών που προκαλούν τόσο ένταση όσο και αρμονία. Όπως και σε πολλά από τα έργα του, η συναισθηματική επίδραση είναι καθαρή—μπορεί κανείς σχεδόν να ακούσει τους ψιθύρους του ανέμου, να αισθανθεί την υπερβολική ένταση στην ατμόσφαιρα. Ιστορικά, αυτό το έργο αντικατοπτρίζει τα θέματα της ανθρώπινης εμπειρίας που επικρατούσαν κατά την εποχή του Munch, ιδιαίτερα όσον αφορά την αγάπη και την απώλεια, επομένως εδραιώνει τη σημασία του στην εξερεύνηση υπαρξιακού φόβου και οικείων σχέσεων.